De receptie van het Cass rapport, elders en bij ons.

Hoe wordt het rapport van Hilary Cass ontvangen, in het buitenland en bij ons? Eerst maar eens kijken naar de receptie in Groot Brittannië.

Kathleen Stock, de filosofie-professor die door actievoerende studenten is weggepest van de Universiteit van Sussex, schreef een verhelderend commentaar waarbij ze het taalgebruik van het rapport karakteriseert als bijna overdreven voorzichtig.

De nogal ongebruikelijke over-respectvolle toon en het hier en daar nog eufemistisch taalgebruik geven er blijk van dat het niet alleen haar bedoeling is om deze lezers te informeren, maar ook om ze te deprogrammeren.

En even verderop:

Over het algemeen krijg je het gevoel dat hier een groep emotioneel labiele mensen wordt aangesproken die er nog niet helemaal aan toe zijn om de hele waarheid onder ogen te zien.

Hilary Cass mag dan omzichtig zijn, Kathleen Stock windt er in haar bespreking geen doekjes om:

Bij zogenaamde bevestigende clinici en hun ongelukkige patiënten zijn bijna alle signalen van sektelidmaatschap aanwezig. Tot de meest veelzeggende tekenen behoren een vurig geloof in een transcendente nieuwe manier van leven; het binnenstappen in een mystieke wereld van occulte symbolen, vlaggen en wimpels; het liefdesbombardement op nieuwe rekruten met bevestigende taal en gepraat over “queer joy”; en de vervanging van traditionele ondersteuningssystemen (een Pride-post op de website van de South London and Maudsley NHS Trust - een ziekenhuis dat betrokken is bij het opzetten van de nieuwe jeugdgenderzorg ter vervanging van de Gids - heeft het over “de strijd voor LGBT-rechten” als iets “dat je moet winnen van je familie of je buren of wie er ook maar direct om je heen staat”).

Het Cass rapport doet een heldhaftige poging om elementaire zaken over wetenschappelijke procedures uit te leggen aan een publiek dat daar niet helemaal aan toe is. Hier is een voorbeeld waar het principe van onbevooroordeeld onderzoek doen aan kleuters wordt uitgelegd.

Een belangrijk principe in vergelijkend onderzoek naar behandelingen is evenwicht (equipoise). Dit betekent dat de onderzoekers werkelijk niet weten welke behandeling beter is - de bestaande behandeling of de nieuwe behandeling. Als ze heel sterke redenen hebben om aan te nemen dat de nieuwe behandeling beter is, of juist slechter, dan kunnen ze ethisch gezien geen vergelijkend onderzoek uitvoeren. Soms kan een vergelijkend onderzoek vroegtijdig worden afgebroken als duidelijk is dat de nieuwe behandeling schadelijk is of juist bijzonder gunstig. (Cass rapport, blz. 49)

Je zou kunnen denken dat je dit artsen/onderzoekers niet hoeft uit te leggen. Maar dat dat een naieve gedachte is blijkt wel uit de reactie van de VUAMC genderzorgers op het rapport. Die willen juist meer geld voor onderzoek, terwijl ze tegelijkertijd al menen te weten dat hun aanpak juist is. Cass legt goed uit waarom wetenschappelijk onderzoek zo niet werkt.

Kathleen Stock doet als ervaringsdeskundige op het gebied van genderactivisme ook een voorspelling over wat Hilary Cass over zich heen gaat krijgen: de uiterst zorgvuldig formulerende, zeer empatische en alom gerespecteerde kinderarts gaat worden afgeschilderd als de baarlijke duivel zelf. Dit is hate-bonding: critici wegzetten als gevaarlijke, kwaadaardige vijanden. Met haar voorspelling heeft Stock helaas helemaal gelijk gekregen. De zorgvuldigheid en omzichtigheid van het Cass rapport was aan een deel van de doelgroep inderdaad niet besteed. Hilary Cass vertelt in een interview in The Sunday Times dat zij vanwege intimidaties en dreigementen beveiligingsadvies heeft moeten inwinnen, en dat ze daarbij te horen heeft gekregen dat het beter voor haar was om niet meer met het openbaar vervoer te reizen.

Hannah Barnes, de auteur van het prijswinnende boek Time to Think over de misstanden bij de Tavistock kliniek, karakteriseert in een beschouwing het Cass rapport als volgt:

Het is een vernietigende aanklacht die laat zien hoe verschrikkelijk we als samenleving een groep kwetsbare kinderen in hoge nood in de steek hebben gelaten.

Suzanne Moore in een artikel in The Telegraph (hier even achter de betaalmuur vandaan gehaald):

Trans kinderen zijn voorgelogen door volwassenen - het Cass rapport kan nu zorgen voor een juridische dijkdoorbraak. De alarmbellen waren al geruime tijd aan het rinkelen, maar nu valt het hele verhaal rond genderdysforie bij adolescenten in duigen.

David Brooks in een zeer lovend opiniestuk in The New York Times:

Hilary Cass is het soort held dat de wereld vandaag de dag nodig heeft. Ze heeft zich gemengd in een van de meest giftige debatten in onze cultuur: hoe de medische gemeenschap moet reageren op het groeiende aantal jonge mensen dat een geslachtsverandering wil ondergaan door middel van medische behandelingen, waaronder puberteitsblokkers en hormoontherapieën. Deze maand kwam Cass, een kinderarts, na meer dan drie jaar onderzoek met een rapport in opdracht van de National Health Service in Engeland, dat opmerkelijk is door haar empathie voor mensen aan alle kanten van deze kwestie, door haar bescheidenheid tegenover complexe sociale trends die we niet begrijpen en door haar intellectuele integriteit terwijl we proberen uit te zoeken welke behandelingen echt werken om patiënten in nood van dienst te zijn.

Kortom, de serieuze Britse en Amerikaanse pers is lovend over het rapport en gealarmeerd door de bevindingen, terwijl transactivisten reageren met desinformatie en verdachtmakingen. De Nederlandse pers houdt zich stilletjes.

Ook de medische stand in GB is een stuk verder dan die bij ons. Het Royal College of Psychiatrists stelt zich, in een verklaring van 10 april j.l., achter het rapport.

Dr Hilary Cass OBE heeft een rigoureuze onafhankelijke evaluatie gepubliceerd. Cruciaal is dat die is geïnformeerd door de opvattingen van mensen met doorleefde ervaring, maar ook door een breed scala aan standpunten van belanghebbenden, professionals in de gezondheidszorg, maatschappelijk werkers en natuurlijk ouders.

Ze beloven een meer uitvoerige respons op de aanbevelingen zodra ze klaar zijn met hun gedetailleerde evaluatie. Ook de NHS heeft positief gereageerd:

NHS Engeland is Dr Cass en haar team zeer dankbaar voor hun uitgebreide werk aan dit belangrijke rapport in de afgelopen vier jaar.

De NHS belooft het rapport zorgvuldig te bestuderen en dan met een uitvoerig plan te komen. In de tussentijd wordt aan de plaatselijke NHS leiding gevraagd om in genderklinieken voor volwassenen geen eerste afspraken in te plannen met kinderen onder de achttien. Een gedegen samenvatting van het rapport en de reactie erop van de NHS is hier te vinden.

Waar blijft het Nederlands Huisartsen Genootschap? Waar blijven de Nederlandse colleges van medische specialisten? De Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie? De Nederlandse Vereniging voor Psychotherapie? Waarom horen we niets?