Een Nieuwe Index van Verboden Boeken
Verboden Boeken Vroeger
De Roomse moederkerk, in de schoot waarvan ik ben groot geworden, had tot ver in de vorige eeuw heel precieze opvattingen over welke lectuur geschikt was voor een goed katholiek, en welke niet. In de katholieke jeugdboeken uit mijn kindertijd stond daarom altijd het nihil obstat (geen bezwaar) van de bisschop. Bij ons was dat meestal de bisschop van Breda.
Er was ook een Index Librorum Prohibitorum, een lijst van verboden boeken. Maar daar hoefde je je als praktiserend katholiek in een verzuilde samenleving niet druk om te maken, want die boeken kwam je in een goed katholiek gezin toch nooit tegen. Ze werden door katholieke boekhandels niet verkocht, en ze waren bij katholieke bibliotheken niet te leen.
Pas later kwam ik erachter dat hier de namen van bijna alle grote denkers te vinden waren. Johannes Kepler, Nikolaus Copernicus, Galileo Galilei, enfin, iedereen die het heliocentrische wereldbeeld verdedigde. Het werk van geleerden die ontdekkingen hadden gedaan die niet in overeenstemming waren met wat de Kerk leerde. Dat wil zeggen: bijna alle geleerden. De geschriften van eenieder die gedachten had geformuleerd die niet strookten met de Kerkelijke dogma’s. Vrijwel alle grote filosofen dus, met Spinoza voorop natuurlijk. Achteraf hadden ze beter een index kunnen maken van geoorloofde boeken, dan waren ze eerder klaar geweest. Waarom waren deze boeken verboden? Omdat ze het gezag van de RK Kerk aantastten. In de loop van de twintigste eeuw kwam de klad erin, en op het RK internaat waar ik mijn gymnasium opleiding aan te danken heb mochten we goddank alles lezen.
Boeken verbieden, of erger nog, verbranden, is typisch iets dat hoort bij extreem dogmatisch denken. Alle dictatoriale regimes doen het. Vanaf het moment dat ze aan de macht waren organiseerden de Nazi’s rituele boekverbrandingen. Het was een initiatief van de Deutsche Studentenschaft (Duitse Studentenbond) dat begon in 1933. Eerst waren het alleen de boeken van Karl Marx en Karl Kautsky, maar al gauw ging alles in de hens dat niet gloedvol het Nazisme verdedigde.
In de voormalige Soviet Unie werden veel pre-revolutionaire en buitenlandse (en dus politiek incorrecte) boeken vernietigd. In het officiële partijblad Prawda werden suggesties gedaan voor wat wel en wat niet door de beugel kon, en er werd ook af en toe gehint dat vader Jozef Stalin dit blad aandachtig las. Alle reden dus voor schrijvers om het blad ook aandachtig te lezen en zich strikt aan de regels te houden. Maar onder Stalin was niemand zijn leven zeker, al liepen mensen die zelfstandig dachten en schreven uiteraard extra risico. Tal van denkers, dichters en schrijvers kwamen om.
Als de partijkoers veranderde werden foto’s geretoucheerd en artikelen in de Grote Soviet Encyclopedie herzien. De abonnees kregen dan opdracht een `foute’ pagina te vervangen door een inlegvel. Karel van het Reve heeft daar leuk over geschreven. Intussen werd de verboden Russische en buitenlandse literatuur met de typemachine overgetikt en van vriend tot vriend doorgegeven. Samizdat (zelf uitgeven) heette dat.
Hier in Nederland had je zelfcensuur in linkse kringen. Toen ik studeerde was Aleksandr Solzjenitsyn’s Goelag Archipel in de Soviet Unie nog verboden. Wij konden het hier gewoon lezen, maar mijn Marxistisch geörienteerde medestudenten weigerden dat. Solzjenitsyn was immers een Orthodox Christelijke reactionair, dus wat hij schreef over de Stalinterreur en de gruwelijke archipel van strafkampen moest wel gelogen zijn.
Een Nieuwe Index van Verboden Boeken
Hier is een lijstje van boeken waarvan genderactivisten niet willen dat we ze lezen.
Kathleen Stock, Material Girls.
Holly Lawford-Smith, Gender-critical Feminism.
Helen Joyce, Trans.
Abigail Shrier, Irreversible Damage.
Julie Bindel, Feminism for Women.
Debra Soh, The End of Gender: Debunking the Myths About Sex and Identity in Our Society.
Ruth Barrett, Female Erasure: What You Need To Know About Gender Politics’ War on Women, the Female Sex and Human Rights.
Chimamanda Ngozi Adichie, We Should All Be Feminists.
Kara Dansky, The Abolition of Sex - How the “Transgender” Agenda Harms Women and Girls.
Joanna Williams, Women vs Feminism - Why We All Need Liberating From the Gender Wars.
Omdat dit foute boeken zijn geef ik hier verder geen details. Deze lijst is overigens lang niet uitputtend.
Waaruit blijkt dat transactivisten en genderideologen deze boeken zouden willen verbieden? Is dat geen lasterlijke suggestie? Nou nee, want hier zijn overduidelijke aanwijzingen voor. Activisten hebben de auteurs zwart gemaakt en belasterd. Activisten hebben uitgevers onder druk gezet om deze boeken niet te publiceren. Activisten hebben boekhandels belaagd die deze boeken wilden verkopen. Activisten hebben Universiteitsbibliotheken geprest om deze boeken niet in de collectie op te nemen. Genoeg aanwijzingen? O ja, de activisten ijveren er ook voor dat deze boeken niet in de kranten besproken worden, en ze doen hun best om de auteurs van sociale media (met name: van twitter) te weren.
Het NRC interview met Holly Lawford-Smith van 14 juli 2022, bij voorbeeld, zorgde meteen voor boze ingezonden brieven. Gelukkig werd er op die protesten welsprekend gereageerd door transgender Bertine van Brakel die (in haar brief van 22 juli 2022) terecht constateerde dat het debat zo is verhard dat elke mening over gender fout lijkt: “Ik begin mijn buik vol te krijgen van lieden die bij de minste of geringste afwijkende mening over transgenders de ideologische stormbal hijsen …”
De genderactivisten hebben zelfs bezwaren tegen het volledige werk van JK Rowling. Waarom? Omdat Rowling het waagt om een opvatting over feminisme te formuleren die tegen het (post)moderne genderdenken ingaat. En, zeg nu zelf, de tekst van dit essay is toch godgeklaagd? Maar goed dat JK zelf dit betoog laat voorafgaan door een waarschuwing: Warning: The below content is not appropriate for children. Lees dit essay vooral niet! Je zou er verkeerde gedachten van kunnen krijgen.
Wat de boeken uit het lijstje gemeen hebben is ze de ideologie van het gender identiteitsdenken kritisch bespreken. En dat is voor de genderideologen een onvergeeflijke zonde.
Update (10 maart 2023): het boek van Hannah Barnes mag ook op de lijst. Het geeft een genuanceerd maar juist daardoor vernietigend verslag van wat er zoal is misgegaan bij de Britse Tavistock kliniek.
- Hannah Barnes, Time to think – The Inside Story of the Collapse of the Tavistock’s Gender Service for Children, Swift Fress, 2023.
Net als de andere auteurs van genderkritische boeken heeft Barnes enorm moeten leuren voor een uitgever het aandurfde om dit boek te publiceren. Twintig andere uitgevers hadden het eerst afgewezen. Online is het een bestseller, maar op Twitter gaat het verhaal dat de Waterstones boekhandel keten het ofwel niet op voorraad heeft of niet in de schappen legt. Uiteraard ontkent de directie dat ze het boycotten. Lezen, dit boek! Dit is onderzoeksjournalistiek van het hoogste niveau.