Fabrice Hünd, 1961 -- 2021
Mijn leermeester en vriend Fabrice is er niet meer. Voor mij is het nog steeds niet te bevatten. Ik kende hem pas zo kort en ik dacht dat we samen nog alle tijd hadden. Ik had in 2018 zijn portret van Lotte van Dam gezien op FaceBook, en ik was verkocht door de vorm, de kleur, de uitbundigheid. Toen ik hem emailde dat ik hem graag wilde ontmoeten en dat ik belangstelling had voor teken- en schilderles, heette hij me per kerende email van harte welkom in Galerotiek Fabrice, waar ik vervolgens regelmatig middagen met hem doorbracht, middagen die door Fabrice ietwat grandioos “masterclasses” werden gedoopt.
De masterclasses waren teken- en schildersessies op de stoep van de Jacob van Lennepkade, voor het atelier. Het atelier zelf was volgestouwd met schilderijen, dus binnen viel er nauwelijks te werken. Fabrice was altijd bezig aan meerdere schilderijen tegelijk die hij op straat had opgesteld. Tussendoor gaf hij mij opdrachten voor tekenwerk: zelfportretten, de straat in perspectief, tekeningen van zijn markante hoofd. Hij bracht zijn aanwijzingen met precies de juiste mengeling van aanmoediging en kritiek. Buurtbewoners die langskwamen werden steeds welwillend te woord gestaan en soms gecharterd als portretmodel. Heerlijke middagen waren dat, want we merkten gaandeweg dat we elkaar graag mochten.
Fabrice had een scherpe kijk op de medemens en hij hield er stevige opinies op na, vooral als het over politiek of cultuurbeleid ging, maar gelukkig meestal getemperd door mildheid en hartelijkheid. Er was zoveel in hem dat mij inspireerde: zijn passie voor de kunst, zijn vrolijke gebrek aan gêne, zijn ambachtelijke kijk op het vak, zijn liefde voor sprekende kleuren, zijn meesterschap, zijn oprechte belangstelling voor wie hij ontmoette. De lessen van Fabrice waren voor mij de aanleiding om met mijn eigen tekenwerk tevoorschijn te komen; hij inspireerde me om mijn eigen gêne af te leggen.
Fabrice deed absoluut geen pogingen om mij als leerling voor zichzelf te houden. Hij moedigde me aan om een cursus modeltekenen te gaan doen aan de Wackers academie, en hij bood ook aan om me te introduceren bij Arti, zodat ik ook daar cursussen zou kunnen volgen. Helaas is dat laatste er niet van gekomen. Toen Covid de samenleving veranderde zag ik hem minder. Ik kwam nog af en toe thuis bij hem langs, en mijn plan was om na de pandemie de lessen bij hem weer op te pakken en olieverfschilderen van hem te leren. Ik dacht dat daar geen haast bij was. Ik ben erg verdrietig dat het niet meer kan, maar ik ben ook dankbaar dat ik Fabrice drie en een half jaar heb mogen meemaken, en ik zal de herinnering blijven koesteren aan een bijzonder hartelijk en inspirerend mens.